Tijdschrift voor Veiligheid

Van ieder artikel kunt u een korte samenvatting raadplegen. Indien u toegang heeft tot de online versie van het Tijdschrift voor Veiligheid kunt u tevens doorklikken naar het gehele artikel.

Terpstra, J. (2011) Regulering in een hybride veiligheidszorg. Over de bewaking van een publiek goed in een deels geprivatiseerd model.
Tijdschrift voor Veiligheid, 10, 4, 41-58.

In dit artikel wordt nagegaan hoe de regulering van de private veiligheidszorg zou kunnen plaatsvinden zodat deze sector voldoet aan de eisen van een publiek goed. Na een schets van de ontwikkelingen in de private veiligheidszorg worden drie reguleringsmodellen onderscheiden. Geconstateerd wordt dat de huidige regulering van de private veiligheidszorg in Nederland nogal wat beperkingen kent. Vervolgens wordt een model geschetst waarin sprake is van een gedeelde reguleringsverantwoordelijkheid bij overheid, bedrijfsleven en werkvloer. Dit reguleringsmodel sluit aan bij de gedachte van een verankerd pluralisme.

Steden, R. van, M. Roelofs en Mahesh Nalla (2009) Burgers over beveiligers. Een kwantitatief onderzoek naar percepties, verwachtingen en oordelen.
Tijdschrift voor Veiligheid, 8, 4, 3-21.

Het spreekt eigenlijk voor zich dat particuliere beveiligers een bedenkelijk imago hebben. Vanaf de eerste wetenschappelijke publicaties in de jaren zeventig wordt er negatief over hen geoordeeld. Bovendien blijven beveiligers bij journalisten en filmmakers een geliefd onderwerp van spot. Beveiligers worden op zijn best neergezet als ‘een beetje dom’ en op zijn slechtst als ‘onbetrouwbaar’ of zelfs ‘crimineel’. Het is daarom niet verwonderlijk dat de branche aan een zeker minderwaardigheidscomplex lijdt. Tegen deze achtergrond is het vreemd dat er in Nederland nog nooit onderzoek is gedaan naar burgerpercepties van beveiligers. Klopt het idee van een bedenkelijk imago eigenlijk wel? In de hier gepresenteerde studie hebben 428 Amsterdammers hun mening gegeven. Uit hun antwoorden rijst het beeld op dat burgers over het algemeen genomen veelal neutraal, maar soms ook best positief, tegenover beveiligers staan.

Klerks, P. (2008) Terughoudend toezicht op omvangrijke private recherche.
Tijdschrift voor Veiligheid, 7, 4, 9-19.

Dit artikel beschrijft de markt van private recherchebureaus, bedrijfsrecherchediensten en informatiemakelaars, hun opdrachtgevers en werkzaamheden. Dergelijke bedrijven passen nagenoeg alle methoden en technieken toe die door reguliere opsporingsdiensten worden gebruikt en de medewerkers hebben vaak een politieachtergrond. De Wet particuliere beveiligingsorganisaties en particuliere recherchebureaus en een Privacygedragscode reguleren deels deze sector. Toezichthouders, onderzoekers en het College Bescherming Persoonsgegevens bepleiten een strikter toezicht, maar brancheorganisaties betogen dat dit een onaanvaardbare administratieve belasting zou opleveren en pleiten voor zelfregulering. De huidige zelfregulering veroorzaakt echter een gebrekkige naleving van de privacygedragscode. Het waarborgen van kwaliteit en rechtsstatelijkheid vergt dat zelfregulering wordt ondersteund door periodieke controles vanuit de rijksoverheid.

Steden, R. van, en T. Jones (2008) Straatcoaches in Slotervaart: Enige kanttekeningen bij het idee van een ‘overheid op afstand’.
Tijdschrift voor Veiligheid, 7, 4, 20-29.

Dit artikel gaat over de Stichting Aanpak Overlast Amsterdam (SAOA). SAOA is een door de centrale stad in het leven geroepen stichting die met zowel straatcoaches als huisbezoekers werkt om de jeugdoverlast in het stadsdeel Slotervaart te bestrijden. Hiermee vervult SAOA een brugfunctie tussen politie en hulpverlening. Contra wetenschappelijke assumpties dat dit soort publiek-private samenwerkingsverbanden de overheid (vrijwillig) ‘op afstand’ plaatsen, wordt haar aanwezigheid via SAOA nadrukkelijk onderstreept. De stichting belichaamt een paradoxale poging tot rehiërarchisering van veiligheidsnetwerken waar de gemeente weinig tot geen grip op heeft.

Terpstra, J. (2008) Beheersing van criminaliteitsrisico’s door het bedrijfsleven.
Tijdschrift voor Veiligheid, 7, 4, 30-40.

Het bedrijfsleven wordt steeds meer gevraagd verantwoordelijkheid te nemen in de aanpak van onveiligheid. Maar wat doet het bedrijfsleven in de praktijk op dit punt? Voor drie bedrijfstakken (transport, banken en muziekindustrie) is nagegaan welke strategieën het bedrijfsleven hanteert ten aanzien van risico’s van georganiseerde criminaliteit. Onderscheid wordt gemaakt in drie categorieën strategieën, namelijk strategieën gericht op beïnvloeding van randvoorwaarden voor criminaliteitsreductie, preventieve strategieën en reactieve strategieën. Tot slot wordt ingegaan op factoren die van invloed zijn op de mate waarin het bedrijfsleven zich met de aanpak van deze veiligheidsrisico’s bezighoudt en komt de verhouding bedrijfsleven–overheid op dit terrein kort aan bod.